KRACHT EN KWETSBAARHEID

(Merk op dat kwetsbaarheid niet hetzelfde is als zwakte)

Alvorens aan het blog te beginnen nog eerst iets over de lotusbloem: hoewel culturen de lotus grotendeels als een spiritueel boegbeeld hebben bestempeld, is het het meest symbolisch voor het geloof in onszelf.

Deze ochtend (het is 4 maart 2022) kwamen steeds deze woorden : "Excuse me for a while, while I'm wide-eyed and I'm so down caught in the middle..."

Ik bleef hangen bij die zin, I’ve never been so wrong en begreep niet zo goed wat me werd duidelijk gemaakt.

Op YouTube zoekend naar Strong van London Grammar, viel 'Time' van Hans Zimmer me op, ik wist dat ik daar eerst moest naar luisteren... De woorden kwamen vrij... Een nieuwe blog kwam tot stand. Ontwaken en Herinneren wie we werkelijk zijn over Ontwaken en leven i.p.v. overleven.

Ondertussen, nog dezelfde dag, na een discussie met iemand die me niet begreep, lees duidelijk een eigen verhaal maakte van wat ik zeg m.a.w. niet goed kan luisteren... kwam Strong terug in mijn mind… nog steeds kon ik "I’ve never been so wrong" niet goed plaatsen.

Was ik hier in iets verkeerd?

Me toch afvragend waarover de song eigenlijk gaat, waarom de zin in mijn hoofd kwam, ging ik terug naar YouTube om 'strong' te herbeluisteren met deze video : https://www.youtube.com/watch?v=6drfp_3823I

En deze keer vond ik de betekenis van de song die gaat over

KRACHT EN KWETSBAARHEID

De boodschap:

Wees sterk, maar vergeet niet dat het natuurlijk is om ook kwetsbaar te zijn, je emotionele hart te voelen.

Niemand is 100% sterk, vier je kwetsbaarheid.

De moraal van het verhaal van LEVEN:

Als je aan het kind geeft als het hulp nodig heeft, is er iemand om jou te helpen als ook jij kwetsbaar bent!

De JIJ die kan geven aan een kind dat lijdt, aan iemand die lijdt, is er ook voor JEZELF.

Of

Het GODDELIJKE als de vrede, de vreugde die vrijkomt wanneer de kracht (mannelijke energie) versmelt met kwetsbaarheid (vrouwelijke energie) waarmee je de ander of jezelf kan bijstaan.

Wat ik hieruit vaststel is dat mensen zich vaak niet kwetsbaar durven op te stellen. Misschien komt het omdat ze kwetsbaarheid verwisselen met zwak zijn?

Zelf heb ik nooit een probleem gehad om me kwetsbaar op te stellen (we dealen als mens allemaal met dezelfde issues van angst , schuld , schaamte , jaloezie, woede... iemand moet ze bespreekbaar maken) waardoor ik ook heb geleerd om ‘uit de slachtofferrol’ te stappen.

Wanneer we geen slachtoffer meer zijn, kunnen er ook geen daders meer zijn, is mijn leuze om mensen te helpen uit hun slachtofferrol te komen.

Alles begint bij onszelf.

De 'vijand' zit in onszelf, het is onze eigen wonde die we niet meer willen voelen en gemakshalve gaan we de andere als schuldige of slachtoffer aanwijzen/ maken. Ik noem het, het stoutestoelsyndroom (zie voetnoot).

Zolang we tegen de andere willen vechten (vaak om ons gelijk te halen) is er een gevecht binnenin ons en gaan we de andere als een vijand zien, de vijand buiten onszelf. Het gaat eigenlijk telkens om een weerspiegeling van een dieper 'iets', een diepere wonde (die we niet durven voelen) in onszelf en we worden juist uitgenodigd door het 'conflict' om die wonde bij onszelf te helen. Dat doen we door de moed te hebben om ons kwetsbaar te durven opstellen. Om te durven zeggen wat ons pijn doet of dat we het allemaal niet zo goed weten of dat we eigenlijk van onszelf vinden dat we niet goed genoeg zijn.

Wat er dan gebeurt, is dat we ons emotionele hart (de vrouwelijke energie) openen en toelaten om te voelen zodat liefde en compassie binnenin onszelf het werk van het helen van onze eigen wonden kan doen, m.a.w. waarmee ons eigen lijden kan genezen.

Zo kunnen we onze eigen wonde, onze eigen woede , haat en zelfhaat (dat we niet goed genoeg zijn) leren transformeren zodat er steeds meer plaats en ruimte voor liefde en compassie binnenin ons eigen emotionele hart vrij komt.

Vanuit deze plek, deze kracht, kunnen we pas anderen helpen om hetzelfde voor zichzelf te doen.

Onze buitenwereld is een weerspiegeling van onze binnenwereld.

Waar we ons aan ergeren, wat ons frustreert, boos of woedend maakt vraagt om innerlijk werk. Onze emoties, ons emotionele hart, onze vrouwelijke energie, vraagt om kwetsbaar te durven zijn; zodat ze kan helen en samensmelten met de mannelijke energie van doen en denken.

Om dat te leren hebben we iemand nodig die ons dat kan voordoen door ons te geven wat we nodig hebben en dat is in de eerste plaats te mogen zijn wie we zijn, zonder oordeel, zonder veroordeling, zonder straf zodat we onszelf leren graag zien om wie we zijn.

JIJ die zonder oordeel, veroordelen , zonder straffen, kan geven aan een kind dat lijdt, aan iemand die lijdt, dan staan we in onze Goddelijke kracht.

Een kind dat zijn knieën kapot valt, zich pijn doet...krijgt liefdevolle aandacht, de wonde wordt verzorgd en het leven heelt de wonde.

Hetzelfde is ook nodig om mee zorg te helpen dragen voor onze emotionele verwondingen wanneer die de kop opsteken.

We dragen als volwassen mens mee zorg voor de wonde van het kind of iemand anders, met de nodige aandacht zodat tijd en 'het leven' de wonde kunnen helen...

Voetnoot: STOUTESTOELENSYNDROOM:

Zelfs als mama deed ik ook te vaak mee aan wat mij was geleerd. Wat geven we dan door?

Ik noem het: 'Het stoutestoelsyndroom'.

Een kind dat pas leert lopen, loopt tegen een stoel aan en valt. Het begint te wenen en wij als ouderen zeggen: stoute stoel en de stoel krijgt nog wat lapjes, m.a.w. we straffen de stoel.

Stel dat we tegen een kind zouden zeggen: wees voorzichtig, niet te hard lopen want er kunnen hindernissen staan. Wanneer je te hard loopt, kan je tegen de tafel of de stoel lopen en dat kan pijn doen.

We zouden het kind leren dat het zelf medeverantwoordelijk is en niet iets wat buiten hen is de fout geven van wat pijn doet. Het stoutestoelsyndroom kan je op vele dingen in je leven toepassen. Het is de andere zijn fout dat ik me zo voel...

of

Ik neem mijn eigen verantwoordelijkheid voor wat ik voel en daardoor leer ik mezelf ook graag zien.

Gelukkig voelde ik meer dan 30 jaar geleden al mijn emotionele hart en ging ik bvb. al niet meer mee met 'de wetenschappers' die zeiden: je moet je kind laten huilen dat is goed voor de longskes.

Delen van mijn artikels is toegestaan mits respect voor mijn werk en het vermelden van mijn website.

Dank om de informatie over Empaten te verspreiden en mijn werk te respecteren!