Come speak to me
Gisteren mocht ik opnieuw gastvrouw zijn voor Baptist de Pape en telkens ontmoet ik er interessante mensen. Deze keer was het thema geld, hoe manifesteer je geld. Baptist ging iemand interviewen waar ik nog nooit van had gehoord: een vrouw, een miljonair en van België.
Ik had bij mijn weten nog nooit een vrouwelijke miljonair ontmoet.
Dus ik liet mij verrassen.
Ik stond versteld hoe eenvoudig Katrin was en hoe haar levensloop veel zelfde kenmerken had met mijn levensloop..
Tijdens het interview hoorde ik Baptist zeggen dat hij niet echt tools kreeg om haar verder te bevragen in tegenstelling tot Christine die hij eerder had geïnterviewd rond eenzelfde item. Beiden kwamen praten over manifesteren en geld toch, het manifesteren is bij beide vrouwen anders.
Christine kwam met een concreet stappenplan waar Baptist verder kon op doorvragen. Bij Katrin was dat niet zo.
Ik voelde me meer resoneren met wat Katrin vertelde en deed en hoefde niet meer vragen en/of verdieping. Want hoe leg je nu aan iemand uit dat je je gevoel moet volgen, wat is dat dan?
Er is geen handleiding bij het leven volgens mij omdat er geen handleiding of stappenplan kan zijn bij wat jij voelt op een bepaald moment, wat het leven van jou wil. Je kan het alleen maar leren voelen door te leren voelen waar jij (jouw ego’tjes) jezelf nog in de weg staat.
Ik zei tegen Katrin dat ik in Griekenland had gewoond, zij in Andalusia. Ik had een huis gehad in Turkije. Zij op Ibiza. Ik was reisleidster geweest waardoor ik in Greece en later in Chania/ Kreta was terecht gekomen Zij was reisleidster geweest in Chania (niet zo gekende streek voor Belgische toeristen) waar ik had gewoond. Er waren meerdere punten waar ik voorlopig niet verder op in wil gaan maar die me duidelijk maakten waarom ik die dag daar moest zijn.
Toen Baptist me belde of ik kon komen helpen, voelde ik direct JA. En dan volgt de rest vanzelf.
Ik ga niet nadenken over wie er komt of wat ik ga leren. Ik zie het op dat moment. Ik ‘weet’ alleen dat ik er moet zijn. Waarom? Dat weet ik dan nog niet. Dat wordt pas later duidelijk.
Ik heb geen tools om door te vragen, hoorde ik Baptiste gisteren zeggen.
En vandaag dacht ik: het gaat om het mysterie en de woorden begonnen neer te dalen op de pc.
Mysterie dat moet je voelen, er zijn geen tools, enkel VOELEN (waarnemen= voor waar nemen wat je voelt, ik leerde in mijn workshops aan mensen om waarnemen te ervaren).
Het is zoals de eerste keer als je zwanger bent en je niet kan uitleggen hoe je weet hoe je het leven van je baby voelt tot je het voelt en WEET. Je kan dat niet uitleggen.
Dankjewel Baptist omdat jij (misschien nog onbewust, misschien niet, dat mysterie laat ik nog even in het midden) voelde dat ik erbij moest zijn. Dankjewel Katrin Van De Water omdat jij me met jouw energie liet voelen om nog meer te vertrouwen.
Net vandaag komt dit bericht me ook toe-val -len van iemand die ik maanden geleden bij Baptist had leren kennen: "He lieve Christina, hoe gaat het met jou? Schenk jij je warme hart nog aan de gasten van Baptiste?"
En dan denk ik dat de gemeenschappelijke deler van mensen waar ik mee resoneer onvoorwaardelijke liefde en vrijheid is.
(Mystery: als mens hebben we allemaal een unieke vingerafdruk, we zijn allemaal zo uniek. Geen enkel mens heeft hetzelfde leven als jij, dezelfde vingerafdruk, hoe zou er dan een gebruiksaanwijzing kunnen zijn. Het leven is er om het, je zelf, te ontdekken. Het leven en je zelf zijn hetzelfde.)
En dit vloeide gisteren door mijn handen… uiteraard gekoppeld aan een lied dat ik tijdens de volle maan meer door mijn hoofd hoor gaan: come speak to me…
Mystery ik heb er altijd al van gehouden... 2004 Rhodos.
Ik keek op vanachter de computer waar ik mails (toen nog via een internetcafé) aan het beantwoorden was.
Ik was voor een paar maanden naar Rhodos vertrokken waar ik ongeveer een jaar eerder voor mijn werk was geweest.
Het was de eerste keer dat ik zo sterk voelde dat ik daar naartoe moest. Waarom ? Dat wist ik nog niet.
Nu weet ik: voor antwoorden, dieper in mezelf gaan zoeken wie ik was, wat ik wou of beter wat het 'leven' van mij wou.
Ik volgde de call, kon ook niet anders, het was sterker dan mezelf.
En nu is dat makkelijk gezegd, maar toen was dat helemaal niet zo voor de hand liggend.
Ik wist op voorhand dat ik er snel werk zou hebben en idd van de eerste avond al werd me werk aangeboden. Ik kreeg zelfs meerdere keuzes...
Wat er daarna ging komen, in België met mijn leven daar, daar had ik geen zicht op gekregen, ik wist alleen dat ik moest gaan en dat het uiteindelijk voor iedereen goed zou zijn.
Dus dit liedje, come speak to me, klonk daar in het internetcafé op de achtergrond, het was de eerste keer dat ik het hoorde en ik vond het zo mooi dat ik stopte met typen en opkeek.
Beide mannen, de enige mensen in de omgeving begonnen te lachen. Ik zei je toch dat ze zou reageren zei die ene met een brede glimlach tegen zijn vriend...
Het liedje werd het begin van een diepe vriendschap.
Sindsdien komen de mooie woorden van dit lied zo vaak in mijn hoofd met de volle maan...
Iemand had meer gezien dan ik zelf wist over mezelf en hij liet het me allemaal zelf ontdekken...
“Come speak to me
easy like hands on skin
come speak to me
easy like sky on earth
we are going to do something
if you come and tell me just how you feel
‘cause we're gonna work it out
even if your world's falling apart
are you gonna do something
are you gonna trust me
are you gonna take care
of what I've been givin'
are you
birds are crying for the two of us
I can't sleep ‘cause the moon
reminds me of your face
now I can see
sunset on my homeland
through your words still alive...
the sun keeps telling me stories
(are you listening to me, are you)
the moon keeps telling me stories
(are you gonna take care of what I've been givin')
Come speak to me... En geduldig had hij gewacht tot ik opkeek en hem aansprak.
Geduldig want hij zei dat we elkaar al eerder hadden ontmoet, maanden eerder en dat dit geen toeval kon zijn dat ik daar op die plek terecht kwam.
(Ik logeerde onder de locals, voor mijn werk een jaar voordien zat ik meer aan de toeristische kant van het eiland).
Dagen liet hij me zoeken naar die keer waarover hij sprak, de dag dat we elkaar al hadden ontmoet en de indruk die ik toen al bij hem had achter gelaten... ik kon niet begrijpen dat ik me dat niet meer kon herinneren tot hij me zei wanneer ik hem had ontmoet en ik me met blozende wangen ook het voor mij vluchtige moment kon herinneren. Hij had gehoopt mij ooit terug te zien.
Op een avond gaf hij me een steen. Hou die goed bij je. Het zal je helpen.
Ik wist nog niets van stenen. Stenen en energieën, dat kwam pas veel later... maar de steen heb ik nog altijd bij me...
Mystery ... the moon keeps telling me stories ...
Mystery: De taal van hoe het universum met en tot ons spreekt, ik leer die taal te ontcijferen en er woorden aan te geven en zo begrijpbaar te maken voor wie deze taal wil begrijpen.
Voor wie graag het liedje hoort waar ik het hier over heb: https://www.youtube.com/watch?v=3XDwMekML04
https://christverbeke.wixsite.com/wwwsoulatworkbe/post/i-ll-meet-you-there
Delen van mijn artikels is toegestaan mits respect voor mijn werk en het vermelden van mijn website.
Dank om de informatie over Empaten te verspreiden en mijn werk te respecteren!