Ik schreef dit afgelopen zaterdag neer maar ik postte het uiteindelijk niet (dat valt wel meer voor) tot ik erover vertelde en ik voelde dat ik het toch moest delen.
Afgelopen zaterdag (9 januari 2021):
6 jaar na datum van een post met onderstaande tekst, krijg ik van iemand mij onbekend een reactie op die post, ze schrijft: ”I'm crying 💜 “ op deze tekst:
“Some day you came
And I knew you were the one
You were the rain, you were the sun
But I needed both, cause I needed you
You were the one
I was dreaming of all my life
When it is dark you are my light
But don't forget
Who's always our guide
It is the child in us'” Enigma
Is het gek dat ik net met dit onderwerp ‘kinderen en kleinkinderen' bezig ben , nadat iemand me met het nieuwe jaar, met zijn hand op mijn schouder had gezegd: Ik ga je één ding zeggen: geniet morgen van je dochter en je kleinkinderen. Die zin was blijven nazinderen... ik geniet toch altijd van deze bezoeken, dacht ik nog. Maar wat hij zei bleef me achtervolgen, wat maakte deze man los in mij?
Die middag, afgelopen zaterdag (9 januari dus) zijn we een week later en kreeg ik een berichtje van mijn dochter over mijn kleinzoontje, hoe de kado van de dino's een groot succes was en hij er al elke dag constant mee had gespeeld. Het deed me deugd omdat te lezen. Daarna in een gesprek met mijn dooppeter die vroeg hoe het ging met 'de klein mannen' kwam het volgende naar voor: genieten van de onschuldige, ondeugende, guitige oogjes van de kindjes, hun energie is Liefde!.
Ik vertelde ook hoe leuk het voelt als ze maar gewoon opeens naast je komen wandelen, je hand vastpakken en een fijn stemmetje vraagt: handje geven?
Of vragen om van mijn thee te proeven, die lekker vinden en bijna helemaal opdrinken want : 'ik had veel dorst' en dan met guitige, lachende oogjes, de tas terug aan mij geven en zeggen: 'en we gaan geen ruzie maken he'.
Zulke kleine dingetjes hoeveel Liefde ik daardoor zie en voel en zelfs de herinnering eraan, het zalige gevoel terug oproepen.
Het heeft niet veel nodig om Liefde te voelen en te delen en kleine kinderen doen het zo spontaan door gewoon zichzelf 'nog' te 'mogen' zijn. Misschien doordat ze nog verbonden zijn met hun pure zieltje, nog niet geconditioneerd door 'de grote mens'.
Ik zei vroeger al bij de geboorte van mijn dochter, we kunnen veel van kinderen leren, terwijl wij, volwassenen, 'denken' dat wij hen moeten leren door onze conditioneringen 'op te dringen'.
Luisteren naar kinderen, helpt om te luisteren naar het kleine kind in jou dat ook om aandacht vraagt.
En dan komt afgelopen zaterdag de like van het meisje op de bovenstaande tekst,
terwijl ik die dag nog tegen iemand had gezegd: Het universum ‘spreekt’ in vele ‘talen’ tot ons, het is aan ons om de boodschap te ‘ontvangen’ door ze te 'zien' en/of te 'horen' en/of te 'voelen'.
Hoe ik dan de taal van 'het universum' vertaal in mensentaal?
Dan is het dit wat het Universum mij zegt en wat ik graag verder deel:
Het kind in ons is onze gids, we moeten ons (terug) verbinden met onze onschuld, met onze ondeugendheid en guitigheid, ons terug verbinden met het kind in ons en het laten spreken en spelen, ernaar LUISTEREN, want het kleine kind in ons is nog puur en onbevangen.
Dat is wat we nodig hebben om ons gelukkig te voelen: het kleine kind of de nog onbevlekte Liefde van ons eigen 'innerlijke' kind in ons te laten leven… van binnen naar buiten en niet omgekeerd, wat grote mensen zijn gaan doen.
Een wereld waar de kinderlijke onschuld het wint van de ‘menselijke’ conditionering is een Liefdevolle wereld! Het is de wereld waar ik aan bouw.
Doe jij mee?
Een kind is zichzelf tot het gekneed wordt om 'iets anders' te zijn...
The only love there is, is the love we make (Prince)
Delen van mijn artikels is toegestaan mits respect voor mijn werk en het vermelden van mijn website.
Dank om de informatie over Empaten te verspreiden en mijn werk te respecteren!